BENİM ÖZGE YARİM SENSİN
Yürüyorum bu şehrin soğukluğunu..
Adımlıyorum gölgemin peşinden kaybolmuşluğumu…
Sanki koca bir zindan yokluğun…
Ben parmak uçlarında üşüyorum….
Benlik benden gideli kum saatim zamana sel gibi aktı gitti..
Şimdi kimliğimi soranlara seni gösteriyorum…
Benim dağlarım Ferhat’ı değil Seni hatırlar…
Ufkumun tüllenen mazime ışık olmasında sen varsın ey Esmer Bahar…
Gece karanlığıma gözlerinin yangını düştüğünden beri,
Mecnunu daha iyi anladım Leyla’m Sen olunca ey sevgili….
Şimdi adımladığım şehir küskün bana…
Aylardan kaç,günlerden ne,mevsim yaz mı kış mı kimin umurunda..
Sen gittiğinden beri sırdaşım yıldızlara…
Bu şehir küstüğü kadar küskünüm sensizliğin can yoldaşı yalnızlığıma…
Alev topu gurbetindeyim…
Yangınlarında hasretinin bir geceyi daha baş etmekteyim.
Sabaha sağ çıkan ölü bedenim…
Donuk bakışlarıyla sensizliğin gözlerinden seni istemekteyim
Depremler kopar yüreğimin sana değen noktasında.
Ahım durmaz acımın kilitli sandığında …
Sen varsın duyduğum her dilin varış noktasında..
’’Yarim benden gittin gideli’’derken bir ses,içime efkarla değen nağmeler gelsin benden sana…
Güneş ısıtırmış kışta üşüyeni..
Ya sensizlikte üşüyen bedenimi kimler ısıtsın ey sevgili?…
Benim özge yarim sensin…
Seninle avunmayan Senle ısınmayan ellerimi bu gönül neylesin?
Beden ben de emanet duruyor gittiğinden beri..
Saatim hep gittiğin anı gösteriyor..
Yelkovanı akrep unutmuş,beni benim unuttuğum gibi…
Şimdi kuytu köşelerine sakladım kalbimin seni…
Sensizlik ona da bulaşamasın ey sevgili…
Kilit üstüne kilit vurdum,senle mühürledim kalbimi…
Bu mesaj, m1gin tarafından, 22.10.2010 16:47:04 itibariyle düzenlenmiştir.
